Avsnitt
-
Dagboekfragment week 41
Ik voel dat er overschot is. Geen idee wat het betekent maar er is overvloed.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 41
Deze week is er geen brief. Waarom dat zo is, vertel ik je in de podcast.
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 40
Het is raar om geen fotoâs door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De fotoâs. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas en ook in de mijne.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 40
Dag Mams,
Bompa Ken is gestorven, jouw schoonvader. Zaterdag is de begrafenis in familiale kring. Ik heb jou altijd alleen maar met hele warme woorden over Raymond horen praten en ik doe mijn stinkende best om met dezelfde warmte iets op papier te zetten. Het verhaal vertellen van iemand die ik regelmatig voor jullie open haard zag zitten of in het hoekje van de wintertuin, dat doet me iets.
Ik moet eerlijk zijn. Het doet me eigenlijk heel veel.
Jij bent opnieuw constant in mijn gedachten omdat elke herinnering aan hem onlosmakelijk met jou is verbonden. Ik krijg je niet meer uit mijn gedachten. Daarstraks in de auto overviel het me weer. Een lied op de radio dat me aan jou deed denken. De zin: âAlles gaat goed, maar niet zoals het moet.â, deed mij de das om.
Dat is exact verwoord hoe het gaat. Het gaat immers goed. Maar er is ook die constant zeurende pijn in mijn borstkas en in mijn keel. Het doet fysiek pijn om jou te moeten missen. Tegelijkertijd worstel ik ook met mijn zelfbeeld. Ik ben nog altijd op zoek naar wie ik ben zonder jou. Het is zoân vreemd gevoel nu ik gestopt ben met jouw dochter te zijn.
Gisteren had ik daar een discussie over met iemand die me zei dat ik altijd jouw dochter zou zijn. Maar dat is niet waar. Zo voelt dat helemaal niet voor mij. Er is geen laag meer boven mij. Ik ben de oudste vrouw in onze lijn. Ik ben vanaf nu zelf verantwoordelijk. Ik ben volwassen geworden sinds jij wegging. En ik worstel met deze volwassen versie.
Volwassenheid heeft voor mij niets te maken met zelf kinderen hebben en de afbetaling voor een huis. Ik heb dat heel lang gedacht. Ik besef nu pas dat ik â zolang jij er was â altijd terug kon naar mijn kind zijn. Ik kon altijd verantwoordelijkheden delen en jij nam jouw deel altijd zonder morren op want dat is blijkbaar wat moeders doen.
Maar goed. Bompa Ken is gestorven. Dat ontlokte bij Luiz een luid: âIedereen gaat hier maar dood.â. âJaâ, zei ik, âuiteindelijk gaat iedereen hier dood en ik ben eindelijk volwassen."
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Saknas det avsnitt?
-
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 39
Deze week is er geen brief. Waarom dat zo is, vertel ik je in de podcast.
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 38.
Ons mams heeft bloemen gestuurd om mij proficiat te wensen, was mijn allereerste gedachte. Het was exact het soort boeket dat jij zou gestuurd hebben, mammie. De teleurstelling was groot bij het besef dat jij me uit het hiernamaals geen boeket had gestuurd. Wat overigens geen afbreuk doet aan de boodschap die de effectieve afzender me wilde sturen. De nanoseconde-gedachte-aan-jou was ook in een flits voorbij.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 38
Afgelopen weekend is de allereerste officiële opleiding van de Rebel Ceremonies Academy gestart.
Rond 13u, we wilden juist terug beginnen, brengen ze een groot boeket zonnebloemen.âOns mams heeft bloemen gestuurd om mij proficiat te wensen.â, was mijn allereerste gedachte. Het was exact het soort boeket dat jij zou gestuurd hebben, mammie. De teleurstelling was groot bij het besef dat jij me uit het hiernamaals geen boeket had gestuurd. Wat overigens geen afbreuk doet aan de boodschap die de effectieve afzender me wilde sturen. De nanoseconde-gedachte-aan-jou was ook in een flits voorbij.
Afgelopen weken heb ik té hard gewerkt.
Als in ⊠weinig slapen, lange uren achter de computer, 101 problemen oplossen, samen met Else de school online klaarzetten, samen met Heidi alle administratie opvolgen, gesprekken met toekomstige studenten, focus al op januari zetten, vele vragen die door mijn hoofd gaan, te veel dingen die tegelijkertijd gebeurden. Ik had geen tijd om aan jou te denken.
Toen kwamen die bloemen. Weg was mijn concentratie, mijn focus, mijn flow. Het heeft ongeveer 2 lange uren geduurd eer ik terug in het leslokaal was. Mentaal dan. Fysiek was ik er en gaf ik mijn lesdag. Mentaal was ik weg. Ik ben nog steeds weg.
Kwam er nog bij: Luiz verandert van school.
Hij gaat van techniek naar audiovisuele kunsten. Het artistieke van zijn mama zit er meer in dan we hadden kunnen vermoeden. Zoals ikzelf, en jij ook, maar al te goed weet.
Je houdt het niet tegen. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Passie is niet tegen te houden. Maar ik heb zo dikwijls gedacht aan jou. Ik zou je gevraagd hebben om eens te polsen. Wat zit er achter zijn beslissing? Waar wringt het schoentje? Want hij heeft ook het gesloten karakter van zijn mama en we spreken niet altijd dezelfde taal.
We zitten nu eenmaal met ons hoofd niet altijd in deze wereld en die van elkaar.
Gelukkig hebben we Edward.Eigenlijk had ik opnieuw geen zin om te schrijven. Vorige week was ik het vergeten, deze week heb ik geen zin. Er gebeurt zoveel in mij en rond mij dat ik al mijn energie nodig heb voor mezelf. Niet voor jou.
Ik heb nu een keuze. Het voelt vreemd dat ik die keuze heb.Een paar maanden, misschien zelfs een paar weken geleden was dat niet. Jij was gewoon alom aanwezig. Nu voel ik die keuze.
Heb ik ze omdat er veel andere dingen gaande zijn of is er terug ruimte voor andere dingen omdat ik kan kiezen om niet aan jou te denken?
Voor mijn hoofd, zijn die twee vragen al genoeg om dagen mee bezig te zijn. Ik wou dat ik mijn hoofd kon afzetten. Af en toe eens vervangen met een leeg hoofd/leeghoofd? Of eentje dat mediteert. Helaas. Ik ben gezegend en gevangen met een hoofd dat altijd in beweging is. Iemand vroeg me onlangs waarom ik zo graag alleen ben. Daarom dus. Wanneer ik alleen ben, dan is er geen afleiding. Dan heb ik alle ruimte om te denken, te creëren, bezig zijn met dingen ontwikkelen, zien en voelen, schrijven.
Wanneer ik alleen ben, zijn er geen bloemen die me 3 dagen van de wijs brengen.
Liefs, Katrien
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 37
Jij was de zetel waarin ik plofte om mijn verhaal te doen. Elke week opnieuw. Vertellen over de toekomst, de plannen die ik had, de dingen die ik gedaan had. Gedachten, ideeën, verhalen. Het passeerde allemaal.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 37
Dag mams,
Ik heb andere dingen die mijn aandacht vragen. Mijn focus verschuift. Dat is goed, toch? Toch is er die leegte. Een lege plek in mezelf die ik niet opgevuld krijg. Jij was de zetel waarin ik plofte om mijn verhaal te doen. Elke week opnieuw. Vertellen over de toekomst, de plannen die ik had, de dingen die ik gedaan had. Gedachten, ideeën, verhalen. Het passeerde allemaal.
Van alle dingen die ik mis, mis ik dit het meest. Mijn verhaal doen. Woorden spuien. Verbanden leggen. Ideeën uitwerken terwijl ik ze vertelde. Losse verhalen vertellen. Mijn ongenoegen uiten. Gelukjes delen.
Een beetje zoals het random woorden op papier zetten die dan toevallig ook nog een consistent verhaal blijken te zijn Ă©n een brief aan jou. Het is eigenlijk gewoon de verderzetting van mijn wekelijkse passage in Oelegem. Soms twee keer, soms drie keer. Ik probeer je een brief te schrijven op maandag maar het lukt me niet altijd even goed. Soms is het zoân opgave dat ik er een week over laat gaan. Met opgave bedoel ik niet dat ik het teveel vind maar wel dat het teveel is. âDeze week nietâ, denk ik dan.
Soms heb ik gewoon ook niets te zeggen. Luide stilte. Oorverdovende zwijgzaamheid. Dan broed ik. Als een kip op een ei, op een verhaal of een idee. Dan kan ik niemand om me heen verdragen. Ook de doden niet. Zij zijn dan lastige vliegen die in mijn hoofd zoemen. Wanneer ik ze kan uitzetten is er tijd voor andere dingen. Soms is het druk in mijn hoofd hoor. Gelukkig is dat niet elke week.
Soms heb ik heel veel te zeggen. Niet persé tegen jou. Wel tegen anderen. Over dingen die me storen. Maar ik heb geleerd om me af en toe te hullen in stilzwijgen. Omdat dat gezonder is dan woorden eruit flappen die wel waar zijn maar niets bijdragen tot de verstandhouding met die persoon. Probleem. Die woorden kon ik inslikken en ergens bijhouden tot ik ze kon spuwen aan jouw tafel.
Daarom schrijf ik. Ik ben nog niet klaar met dingen tegen jou te zeggen. Ik had ook elke dag tegen je foto kunnen babbelen. Of in het ijle tegen de lucht in de hoop dat je me dan zou horen. Ik weet dat ik dit niet kan blijven doen. Binnen 16 weken ben je immers 52 weken dood. Dan hebben we alles een eerste keer zonder jou gehad. Dan kan de tweede toer beginnen. In lawaai of in stilte.
Katrien
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 36.
We zijn net terug uit vakantie en ik doe nog een weekje alleen maar leuke dingen. Ik heb nog geen goesting om al terug te gaan werken. In mijn hoofd ben ik bezig met de vakantie van vorig jaar toen ons moeder en de rust er nog waren. Het is hier veel te luid. Ik mis het gezang van de vogels en het ruisen van de bomen.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 36
Deze week is er geen brief. Waarom dat zo is, vertel ik je in de podcast.
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 35.
Ik weet dat ik op den duur zal kunnen leven zonder jou. Maar het is alsof alle vergeten verdriet is vrijgekomen. Alle diep verborgen gevoelens die ik nooit heb uitgesproken. Alle geheime gevoelens, beter gekend als frustraties. De vergeten Moederdag. Het bedrog in een relatie. Het verliezen van een baby'tje. Die ene werkplek waar ik werd gepest. De schaamte rond de burn-out daarna. Het verdriet rond de jeugdliefde die veel te jong overleed. Het verhuizen van de Kempen naar Antwerpen tijdens de pubertijd. Het verlangen naar bergen, dennenbomen en sneeuw.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 35
Dag mams,
Vijfendertig weken geleden werd jij voormoeder en ik moede(r)loos.
Dat is zot 245 dagen en 5880 uren dat ik jouw stem niet meer hoor.Afgelopen zaterdag was het moederdag. De Ă©chte. De jongens waren het vergeten. Het maakte me heel erg verdrietig. Zij hebben het vreemde idee dat ik Moederdag en mijn verjaardag eigenlijk niet zo belangrijk vind. Dat is mijn eigen schuld. Dat komt omdat ik er nooit een probleem van maak als het vergeten wordt. Ik bedek de lauwe excuses voor het vergeten kopen van een cadeau met de mantel der moederliefde.
Maar deze keer was ik echt verdrietig. Het was mijn eerste moederdag zonder jou. Het maakte me dubbel zo triest. Geen bloemen voor jou en geen bloemen voor mij. Ik zei echter niets. Weeral niet. Om me te troosten besliste ik dan maar dat het Voormoederdag was. Wat het eigenlijk ook is want oorspronkelijk is deze uit Amerika overgewaaide traditie een dag waarop alle overleden moeders worden herdacht.
Ik dacht de hele dag aan jou. Ik probeerde herinneringen boven te halen die me blij zouden maken. Dat lukte niet. Ik bekeek fotoâs. Dat was tranen wegslikken. Ik was zo moedig, of zo stom, om een filmpje af te spelen waarop jij danst samen met Sien. Heel slecht plan.
Want het was zot 245 dagen en 5880 uren geleden dat ik jouw stem nog had gehoord. Ik zakte weg.Daar lag ik. Opnieuw op diezelfde vloer waar ik 34 weken geleden tegen mezelf zei dat ik moest ademen. (Waar ik twee weken geleden met het potje vitamines vocht). Dat ik dit kon. Leven zonder jou. Dat miljarden dochters het voor mij ook al hadden gedaan. Dat ik niet alleen was. Dat mijn zus ook haar mama verloren was en zij is jonger dan ik dus dat is dan erger. Dat ik moest blijven ademen. Blijven ademen, godverdomme.
Maar ik zakte weg. Ik voelde het. Mijn verdriet komt in vlagen en ik voelde dat dit een storm was. Bliksemschichten naar die donkere plek in mezelf. Ondertussen deed ik mijn ding met de glimlach op de lippen. Ik herkende het patroon. Ik herkende ook de eetbuien die ermee gepaard gaan. Want zonder suiker en vet kan ik niet plastiek glimlachen naar de buitenwereld. Kan ik niet, niets zeggen.
Ik weet dat ik op den duur zal kunnen leven zonder jou. Maar het is alsof alle vergeten verdriet is vrijgekomen. Alle diep verborgen gevoelens die ik nooit heb uitgesproken. Alle geheime gevoelens, beter gekend als frustraties. De vergeten Moederdag. Het bedrog in een relatie. Het verliezen van een baby'tje. Die ene werkplek waar ik werd gepest. De schaamte rond de burn-out daarna. Het verdriet rond de jeugdliefde die veel te jong overleed. Het verhuizen van de Kempen naar Antwerpen tijdens de pubertijd. Het verlangen naar bergen, dennenbomen en sneeuw.
Het ligt allemaal open. Het zit in de speklaag die ik als een fort rond mezelf heb gebouwd. Er kan niets in maar er kan ook niets uit. Maar de bliksemschichten van de storm in mijn hart verlichten alles wat ik verborgen wil houden. Het is een zondvloed want tijdens zoân donkere dagen lijkt het wel alsof alles tegelijkertijd mijn aandacht opeist. Alle verstopte verdriet en alle rauwe pijn.
Dus lig ik op de grond. We gaan naar huis. Morgen pakken we in. Overmorgen zijn we thuis. Ik moet alleen zijn. In mijn atelier. Instorten. Rechtkrabbelen. Creëren. Woest schilderen. Verwilderd woorden typen. Gejaagd alles op papier zetten. Met inkt en verf. Met pen en potlood. Ik moet de scheuren in mijn muur herstellen. Verhalen inspreken. Teksten uit mijn strot naar boven duwen. Ik moet zingen. Naar de voormoeders. Krijsen. Hees en hol mijn woorden uitspuwen.
Maar voorlopig lig ik op de grond mét plastieken glimlach.
Het stormt onder een stralende hemel.Liefs,
KatrienBen je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 34.
Het is raar om geen fotoâs door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De fotoâs. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas en ook in de mijne.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
Brief week 34
Dag Mams,
Het is hier heerlijk in Frankrijk. Veel te warm. Ik had gehoopt te kunnen doorwerken aan de opzet van de online Academy maar zelfs om 5u âs morgens is het nog altijd 25 graden. Het enige dat helpt is de voor- en achterdeur openzetten en hopen dat er een beetje wind vanuit het dal de heuvel opwaait. Voorlopig is het een truc die werkt.
De jongens zijn gaan kajakken. Eerst het kanaal op en dan stroomafwaarts via de rivier terug naar huis. Ramazan heeft het nog nooit gedaan dus die zat met een bang hartje in de kajak. Luiz deed net alsof hij een ervaren zeereiziger was en Edward gaf veel te veel uitleg. Niks nieuws dus. Mijn advies om er gewoon in te stappen werkte veel beter. Kano of kajak. Het principe is redelijk hetzelfde. Met wat technische uitleg over het peddelen en evenwicht houden, waren ze op weg. Ik steeg in achting bij de twee puberjongens. Want deze dame van 46 en evenveel kiloâs teveel was blijkbaar toch meer dan mama of chips- en colaleverancier. Er zat als het ware een avonturier in haar.
Dit is de vakantieweek waarin ik je ongelofelijk hard mis. Het is de eerste vakantie zonder jou. Zonder dat er regelmatig fotoâs heen en weer gaan met groenten van jouw kant en reisfotoâs van mijn kant. Je zou ze moeten zien. De twee jongens. Die hebben de vakantie van hun leven. Veertien en vijftien en hun dagen zijn gevuld met zwemmen in de rivier, zwemmen in het kanaal, film kijken op het heetst van de dag en fietsen naar de lokale camping voor wat couleur locale, zijnde colaâs van 33cl en zoute chips bij hun sandwich.
Het is raar om geen fotoâs door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De fotoâs. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas.
Dit is de vakantieweek waarin ik je het heel hard mis. Waarin het rouwen even traag gaat als het voorbijglijden van de dagen. Alsof het verdriet wordt uitgerekt. Alsof het gemis verlengd wordt naarmate de klok trager tikt. Traag, trager, traagst.
Liefs, Katrien
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 33.
"Misschien heeft de tijd hier voor mij vijf dagen stil gestaan", fluisterde ze. "Dat is dan vijf dagen gewonnen.", zei ik terug. Deze week is er eentje van terugblikken naar Ă©Ă©n van de fijnere weken in het ziekteproces van mijn mama. Vijf dagen samen vakantie in Frankrijk waar we als visjes in het water genoten van het weer, de omgeving en het eten.
__________
Over Brieven aan mijn mama. Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 23.Mammie,
Ik hoop dat ik deze keer de brief gepost krijg want elke keer als ik op publiceren klik, verdwijnt hij ergens in Notitiesland op Facebook.
Ik ben in Pousseaux. Ik lig op de grond op exact dezelfde plek als 32 weken geleden. Toen lag ik doorheen de pijn en het verdriet te ademen want jij was nog maar net dood. Nu probeer ik uit alle macht een potje vitamines op te rapen dat onder het bed is gerold maar het glipt altijd uit mijn handen. Edward ligt deze keer niet te slapen. Hij krijgt wel de slappe lach bij het aanschouwen van mijn verwoede pogingen. Dat hij op zijn buik op bed ligt en ondersteboven kijkend aanwijzingen geeft, helpt ook niet. Integendeel, het zorgt alleen maar voor meer gelach en uiteindelijk geef ik het op. Morgen een nieuwe poging. Zelfde plek, andere emotie.
Nochtans leven er overal in dit huis herinneringen aan jou. Je wilde zo graag de plek zien waar Luiz vol van is en de plek waarvan Edward en ik op dat moment nog dachten ze te kopen. Tussen haakjes, het is een van de broers die het huis overnam van de ouders. Je wilde ook deel uitmaken van ons leven in Frankrijk. Ervaren wat het is om ergens te zijn waar de tijd is blijven stilstaan. âMisschien heeft de tijd hier voor mij ook vijf dagen stilgestaanâ, fluisterde je bij je vertrek. âDat is dan vijf dagen gewonnenâ, zei ik terug.
Eigenlijk was je te ziek. Je herstelde maar moeizaam van je chemokuren en plande korte trips zoals deze tussen twee beurten in. Een dag chemo, een week ziek, een week iets beter. Ik zorgde voor je en kookte gezond en verteerbaar eten. Jij hield je sterk en stond erop om elke dag een uitstap te maken. âLaat me de streek maar zienâ, zei je tegen Edward. Je genoot van elke seconde. Soms vergat je zelfs dat je ziek was.
We dronken liters wijn want dat was het enige dat geen metaalachtige nasmaak naliet in je mond. Ik dronk dapper mee hoewel ik eigenlijk geen alcohol drink. Of toch heel weinig. We visten zelf onze forel. We schoten nog net geen hert (inside joke, sorry mensen) maar we zagen ze wel vrolijk rondhuppelen aan de rand van de wei bij het avondschemer. De buizerd cirkelde boven het dak van het huis, aangevallen door een familie kraaien. Rudy ging op zoek naar de geheime gang die het kasteel met de abdij verbindt.
Er hangen veel herinneringen aan jou in deze streek want het waren vijf intense dagen. Dagen zonder zorgen en veel gesprekken. Je was opeens weer Franser. Na een dag of twee gleed je in je Frans erfgoed en soms begon je ook tegen mij in je moedertaal. De taal die wij nooit leerden want je had slechte herinneringen aan hoe jij als Franssprekend kind opeens in een Nederlandstalige school terecht kwam. Hoe eenzaam je die eerste maanden was omdat niemand je begreep. Dat wilde je ons besparen en ik heb het je heel lang verweten dat ik niet tweetalig werd opgevoed.
Het zijn geen herinneringen die bezwaren. Ik voel me eerder verlicht. Nochtans is de zomer het moeilijkste moment in mijn rouwen. Jij was een zomerkind. Geboren op 21 juni. Midzomer wanneer de dag het langst is. De zomer doet me denken aan jouw moestuin. Aan samen oogsten en tomatenpuree maken met het teveel aan tomaten. Ook dit jaar zijn er weer rode bieten geplant. Speciaal voor mij. Hoewel, ik zou eens moeten vragen of Ellen dat ook eet. Dat weet ik niet.
Tegelijkertijd houd ik, het winterkind, voor het eerst in mijn leven van de zomer. Ik, geboren in het putje winter. Terwijl de winter het hevigst is. Ik, met mijn verlangen naar vriestemperaturen. Die pas een jas aandoet als het onder de 5 graden gaat. Die het gelukkigst is met donkere dagen en lange nachten. Met dat speciale winterlicht wanneer de zon een dag hevig schijnt. Die het liefst winterkleren aandoet. Laagje na laagje, wollen truien, dikke sokken. Ik houd voor het eerst in mijn leven van de zomer. Want de zon verwarmt de koude in mijn hart. Ik voel me verlicht.
Liefs, Katrien
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected] -
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Geen brief deze week. Opnieuw is het een tussenweek en dat vind ik drie jaar later wel spijtig. Waarom? Dat leg ik kort uit in deze podcast.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 23. Vakantie. Deze week doe ik alsof alles normaal is en neem ik vakantie om alleen maar plezante dingen te doen. Fuck this! Ik heb er genoeg van om me alleen maar moe te voelen. De blauwe plekken op mijn ziel mogen eindelijk wel eens geel worden.
__________
Over Brieven aan mijn mama. Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 31.Opnieuw zitten er twee weken tussen deze brief en de vorige. Dat is niet omdat ik niets meer te zeggen heb. Wel omdat ik al mijn energie steek in de gesprekken met de voedingspsycholoog en alles wat ik uit die gesprekken meeneem naar mijn dagdagelijkse leven.
Ik sleep veel oude overlevingspatronen mee die niet meer nodig zijn maar die wel heerlijk vertrouwd aanvoelen en daarom kan ik ze moeilijk loslaten. Zo blijkt dat wonen in een kindertehuis met je eigen ouders als pleegouders toch meer invloed heeft gehad op wie ik nu ben dan ik besefte. Blijkbaar moest jij daar ook voor doodgaan. Omdat met jouw sterven veel van die patronen ineens bloot liggen. Ik heb nu de keuze om ze op te rapen of te laten liggen. Helaas is dat laatste geen optie meer als ik ooit op een gezonde manier aan eten wil denken.
Afgelopen week was ik echt niet goed van mijn een winkeluitstapje. Ik beperk winkelen tot online het hoogstnoodzakelijke kopen. Af en toe ga ik eens naar Het Natuurhuis ( of de Rooie Bietenwinkel zoals Edward het noemt :-) ) om mijn voorraad natuurlijke spullen aan te vullen.
Thatâs it. Ik heb dit jaar nog geen kleren gekocht, geen schoenen, geen juweeltjes ... niks. Maar nu moest ik wel. Ed had last van zijn enkel en kon amper stappen. Luiz deed alsof hij verhongerde want er was geen eten (dat hij lekker vond) in huis.
Dus ikke dapper naar de winkel. Ik had een lijstje bij met ongeveer 9 producten opgeschreven. Aan de kassa stonden de tranen in mijn ogen. WTF?!? Ik had een bomvolle kar en alles twee of drie keer gekocht. Onbewust. En ik weet niet waarom. De rekening was navenant, ik durf zelfs niet opschrijven hoeveel het was. Ik was er niet goed van en ik besefte dat ik niet alleen mijn eten zo eet maar ook zo koop. In twee of zelfs drie porties. Ed was begripvol. âLeer hieruitâ, zei hij. âGa op zoek naar de reden waarom je dit doet.â
De waarheid is dat ik het echt, echt, echt niet weet. Het loopt de spuigaten uit sinds jij overleden bent dus het is duidelijk een compensatie voor het niet willen voelen van de pijn die er is omdat jij weg bent. Maar ik deed dit ook voordat jij ziek werd. Ik deed dit ook 10 jaar geleden en 20 jaar geleden. Niet zo extreem als nu maar het is blijkbaar wel een zeer diep onderliggend patroon. We (de Psy en ik) gaan nu op zoek naar de waarom.
En zo bouw ik verder aan een nieuwe identiteit. Aan een leven zonder jou. Dat is nog steeds aarts- en aartsmoeilijk. âEen uitdagingâ, zou een van mijn businesscoaches zeggen. âEen verdomd ingrijpende en schokkende uitdagingâ, durf ik wel zeggen.
Ik weet nog altijd niet hoe ik dat ga doen. Een leven zonder jou. En binnenkort ook zonder chocolade.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected] -
Week 30.
Geen brief deze week. Stilaan voel ik dat het schrijven van de brieven, ondanks de belofte aan mijn mama, me meer en meer terug richting verdriet en rouw trekt. Een plek waar ik me niet meer veilig voel dus worden de brieven schaarser. Ergens in de loop van komende weken, zal er zelfs een moment zijn dat er 3 weken tussen zitten.
__________Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Week 28.
Ik heb iets nog niet verteld! Hoe kon ik dat vergeten? Ik denk dat het aflevering 14 is dat ik vertel over de urne van mijn moeder die nu dienst doet als vogelhuisje. Wel, ik kan blij aankondigen dat de familie koolmees voor het eerst haar intrek heeft genomen in hun nieuwe villa met moestuin.
__________Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 28.
Er is geen brief deze week. Ik vertel je er alles over in de podcast.__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 27.
Het sneeuwt.
__________Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 23.
Dag Mams,
Afgelopen zondag sneeuwde het. Niet in het echt maar wel in jouw tuin. Waar wij verzamelden rond de tafel om de nieuwjaarskalkoen te eten voor Rudy zijn verjaardag op jouw verjaardag. Vreemd gevoel. We lachten. We maakten plezier. Sarah en ik kookten. We aten. We ruimden op. We reden terug naar huis. Daar gebeurde het. In mijn eigen huis. Daar besefte ik het.Onze eerste verjaardag zonder jou.
Het sneeuwde in mijn hart. Kille en bevroren tranen. Dit is het dan. Het leven gaat voort. Letterlijk, figuurlijk, spreekwoordelijk, metafysisch, natuurkundig en wreed. Overspoeld door schuldgevoel. âHoe kan dit nu?â, dacht ik?âWaarom word ik niet overspoeld door verdriet?â, was een gedachte die de hele dag door mijn hoofd spookte? âWaarom ben ik niet triest?â en âWaarom stort ik niet in elkaar als een hoopje ellende?â
... gevolgd door ...
(Ik tegen mezelf)âStomme geit! Alsof uw moeder zou willen dat ge als een zak patatten in de zetel ligt chips te vreten en zielig te doen. Raap uzelf bijeen en doe normaal.â
Ik ben in de fase dat ik niet meer weet wat ik voel of hoe ik het moet voelen. Misschien ben ik vanuit mijn werk zo vertrouwd met de dood dat ik mezelf er sneller van verlost voel. Of misschien ben ik dan toch ergens verdoofd geraakt. Of ben ik dan toch rapper dan gedacht op weg naar het nieuwe normaal? Of of of ...
Ik word er zot van. Ik slaap goed. Ik slaap slecht. Ik ben heel blij. Ik ben heel verdrietig. Ik ben heel flink. Ik ben té flink. Ik ga de rest van mijn leven mijn tijd niet verdoen. Ik lig als een voddenbaal op de zetel. Er is goed en er is slecht. Er is geen tussen. Mijn tussen is weg. Die heb jij meegenomen toen je dood ging. Mijn tussen is ook dood.
Dus wacht ik op mijn nieuwe tussen. Degene die verzacht en nuanceert. Degene die realiseert en droomt. Degene die lief is voor mezelf zonder oordeel en zonder verwachtingen.
Tussen hemel en aarde. Daar zit ik nu. Met een been mee in de dood en met het andere volop in het leven. Wachtend op een teken van jou. Zittend in de wachtkamer van de dokter. Wachtend op de trein op het perron. Schuilend voor de sneeuw die valt voor mij alleen ... op mijn eerste verjaardag zonder jou.
PS: ik ben boos op jou.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Week 28.
Ik werk en ik leef. Ik bewandel de wereld tussen de doden en levenden. Dat is mijn plek. Daar ben ik thuis. Maar ik leef. En ik ben van plan om dat voluit te doen. Voor de volle 100 procent.
__________Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 29.
Dag Mams,
Vorige week had ik er efkes genoeg van. Ik was doodmoe. Ik had al een nacht of 10 niet goed geslapen. Blijkbaar staat mijn neus scheef waardoor bij het liggen mijn neus dicht gaat. Dus word ik tientallen keren wakker en sta ik elke morgen doodmoe op met keelpijn. Binnenkort wordt de neus recht gezet.Ik ga ondertussen ook naar de voedingspsychologe en dat proces hakt er stevig in. Ontdekken waarom je eet en uitkomen op een aantal niet zo prettige oorzaken. âDat kan er ook nog wel bijâ, denk ik dan. Ik eet omdat ik moe ben maar dat is maar voor 25% het probleem. Die andere 75 % dat is andere kak. Maar ik voel dat mijn mentale en emotionele rugzak al een beetje minder vol is. Ik voel lucht en luchtigheid. Geruststelling ook.
Afgelopen weekend was ik te gast in een mooie omgeving. De verscholen tuin in Deurne. Een heel weekend vol met systemische rituelen rond de voorouders. In gedachten zie ik je lachen en met je ogen draaien. Ik moet er zelf een beetje mee lachen terwijl ik hier in de zetel zit en dit neerschrijf. Maar voorouders en ik ... het is een match made in heaven.
Twee weken terug vroeg ik me af of het over was. Het rouwproces bedoel ik dan. Ik voelde niks meer. Dat dacht ik toch. Tot ik bij de psychologe kwam. Daar ging ik. Ik voelde niks meer omdat ik mezelf de hele week had verdoofd met eten. Veel eten en liefst zo ongezond mogelijk. Daarom heb ik vorige week niks geschreven.
Alles was gewoon teveel. Zelfs ademen deed pijn. Ik noem dit de fase van intensiteit. Alles is fel en helder. Alsof de zon altijd recht in mijn ogen schijnt en me verblind voor de wereld om mij heen. Eten was mijn zonnebril. Mijn schaduw. Nu ik dat niet meer gebruik (als het me lukt) om mezelf te verdoven, sta ik te bakken in de zon. En daar word ik heel erg moe van.
Los van dat proces, gaat het heel erg goed. De Ritual Coach Academy is echt van start gegaan en ik heb inschrijvingen voor de ontmoetingsdagen, voor de opleiding en voor de gratis driedaagse. Het mogen er altijd nog meer zijn maar ik ben al super content. Ik vond een online leerplatform voor de lessen. Momenteel ben ik bezig met de opnames van podcasts en oefeningen. Ik amuseer me in mijn atelier. Ik creëer. Ik denk. Ik dans en lach. Ik ontmoet vrienden nog eens in het echt en niet online. Ik plan onze vakantie in augustus. Frankrijk, Pousseaux. Oude en vertrouwde plek.
Ik werk en ik leef. Ik bewandel de wereld tussen de doden en levenden. Dat is mijn plek. Daar ben ik thuis. Maar ik leef. En ik ben van plan om dat voluit te doen. Voor de volle 100 procent.
Alleen jammer dat ik zo moe ben.
Liefs, Katrien
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 26.
Deze week ben je jarig. We besloten er een echt feest van te maken omdat het nu eenmaal geen zin heeft om een hele dag als een kieken zonder kop rond te lopen. Dan kunnen we maar beter met alle kiekens samentroepen rond een lekker pot eten.
__________Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 23.
Dag Mams,
Zondag komen we in onze bubbel samen om jouw verjaardag te vieren. Maar omdat Rudi door de corona toestanden zijn verjaardagsfeest aan zich voorbij moest laten gaan, vieren we eigenlijk ook zijn verjaardag. Maar omdat we met Nieuwjaar niet zijn samengekomen omdat jij toen net overleden was, vieren we eigenlijk Nieuwjaar voor Rudi zijn verjaardag op jouw verjaardag. Ingewikkeld concept maar zolang wij het begrijpen is het allemaal ok.We gaan er het beste van maken. Sarah en ik koken. We gaan lachen, plezier maken, de kleinkinderen rennen in het rond, de kippen lopen te kakelen. Ik zal samen met Rudi eens naar je moestuin gaan kijken. Het gaat zijn zoals alle andere jaren, niet?
Alleen jij bent er niet.
En nee, je bent er ook niet bij in ons hart en onzichtbaar. Je bent er gewoonweg niet.
Ik hoor mensen het graag zeggen hoor dat je altijd bij ons zal zijn. Ik word er kwaad van omdat het niets zegt. Ik weet dat ik niet mag oordelen maar als ik zoiets hoor dan kan ik niet nalaten om te denken. âWacht tot jij je moeder verliest. Dan wil ik je nog eens horen zeggen dat ze er altijd zal zijn.â
Misschien komt dat nog. Misschien moet je daarvoor in een andere fase van rouw zitten om zoiets te kunnen denken en voelen. Misschien is het gewoon niet aan mij besteed. Ik ben een lange rouwer. Dat weet ik uit ervaring. Ik doe er best een aantal jaren over vooraleer ik opnieuw naar fotoâs kan kijken. Of iets over jou kan vertellen dat langer duurt dan 2 minuten. Misschien is dat soort uitspraken gewoon niet aan mij besteed.
Ik ben er zelf ook mee gestopt. Als mensen me nu vertellen dat ze hun moeder of vader verloren zijn, dan knik ik en zeg dat ik hun pijn niet kan voelen maar dat ik wel weet wat het is om een dochter zonder moeder te zijn en dat het pijn doet. Een pijn van die orde dat je er niet aan kan denken want dan voel je het mes in je hart. Die scherpe stekende stoot die ervoor zorgt dat je even naar adem hapt en verlamt. Ik krijg ook onmiddellijk keelpijn en ik weet dat ik op dat moment eigenlijk iets wil uitspreken maar ik slik. Ik slik mijn pijn in zodat die blijft ronddraaien in mijn maag en om dat tot rust te brengen, eet ik iets lekkers. Zo kom ik aan kiloâs overgewicht. Ik eet al 46 jaar lang mijn pijn op.
En ik weet niet of ik er klaar voor ben om die pijn te lossen. Maar wil ik er zelf nog 40 jaar bij doen, dan moet ik wel. Niet voor mezelf. Voor Luiz en de kleinkinderen die er nog niet zijn maar wel zullen komen.
Ondanks dit, ondanks alles. Ondanks het feit dat Sarah en ik momenteel maar wat rondhuppelen op deze wereld, zijn we ok. Hoewel alles een scherper kantje heeft dat er met de tijd zal moeten afslijten, zijn we ok. Er is nog plezier. We zitten niet in een hoekje te treuren. We leven ons leven. We zijn ok. We zijn .... ça va.
Liefs, Katrien
PS: Gisteren was ik 7 jaar getrouwd. Ik miste jouw sms bericht waarin je Edward feliciteert om het al zolang vol te houden met mij
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 23.
Twee dochters zonder mama. We hebben allebei die leegte om op te vullen, draden die geknapt zijn worden terug geknoopt met ons eigen verhaal. Wij herschrijven ons verhaal. Sommige dingen uit onze jeugd zijn hun glans verloren. Andere dingen schitteren als nooit tevoren. We schrappen en schaven om een nieuw mens te worden. Om te leren leven als een dochter zonder moeder.__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 23.
Dag Mams,
Er is nieuw leven in de familie. Was je er nog geweest dan had je je vijfde kleinkind in je armen kunnen nemen. Daar heb ik veel over nagedacht de laatste weken. Hoe was dat voor jou? We hebben er nooit over gepraat maar je wist dat er een nieuw kleinkindje op komst was. Ik denk dat je ook heel goed wist dat je haar waarschijnlijk niet meer zou ontmoeten. Had je daar hartzeer van? Lag je daar wakker van? Ben ik daar de mist in gegaan door niet te vragen of je nog iets wilde doen? Een brief schrijven of een boodschap opnemen? Op een of andere manier is dat aan mij voorbij gegaan. Gewoon. Ploef. Uit mijn hoofd.We zijn een goed halfjaar verder. Er is zoveel gebeurd ondertussen. Ik heb zoveel te vertellen. Wat ik hier schrijf is maar 1/1000 van wat er in mijn hoofd voorbijflitst. Zoveel keer dat ik me afvraag wat jij ervan zou gedacht hebben. Wat jij zou zeggen? Welk advies je zou geven. Ik heb ook heel veel opgeruimd in mijn leven de afgelopen weken. Sinds een week of zes bekijk ik de dingen met een vergrootglas. Alles wordt onderzocht. Heeft het nog een meerwaarde? Waarom doe ik dit? Wat zit er nog in voor mij? Welke bijdrage lever ik nog in bepaalde relaties, groepjes waar ik in zit en clubjes.
Ik ben niet alleen. Ook ons zus is hier mee bezig. Vandaag was ze hier samen met Johan en ze bleven eten. Amai, wat een zaligheid was dat zeg. Gewoon andere mensen aan de tafel, beetje lachen en zeveren. Maar het was niet alleen lachen en zeveren. Daar zaten we dan met zân twee. Tas thee, dikke trui, buiten aan de tafel.
âHoe isât?â âBwa.ââEn gij?ââJa ... wa kannik zegge. Goe zeker.ââIk moet nor nen voedingspsycholoog om mijn fucked up relatie met eten te onderzoeken.ââIk moet leren nee zeggen.ââFuck.ââJa, inderdaad, nee gij fuck.â
Om maar te zeggen. Sarah gaat minder braaf zijn en ik word slank. Rouw doet rare dingen met een mens. Je begint na te denken over vanzelfsprekendheden die niet zo vanzelf meer zijn. Ik stuur mijn leven bij, ons zus blijkbaar ook. Wat me hierin heel hard raakt, is dat jij dood moest zijn. Patronen moesten wegvallen. Zekerheden onderuit geschopt. We moeten onszelf hervormen. Twee dochters zonder mama. We hebben allebei die leegte om op te vullen, draden die geknapt zijn worden terug geknoopt met ons eigen verhaal.
Wij herschrijven ons verhaal. Sommige dingen uit onze jeugd zijn hun glans verloren. Andere dingen schitteren als nooit tevoren. We schrappen en schaven om een nieuw mens te worden. Om te leren leven als een dochter zonder moeder.
We missen je.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Over week 24.
Ik ontdekte dat ik er niet alleen voorstond. Dat er nog iemand was die perfect begreep hoe ik me voelde. Ik ontdekte dat Sarah en ik de laatsten in onze vrouwenlijn zijn, dat het stopt bij ons. Dat ik geen voormoeder zal zijn voor mijn dochters of nichtjes. Dat wij de laatsten zijn van een lange lijn rebelse en vrijgevochten vrouwen.__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 24.
Dag Mams,De wereld staat in brand. Niet alleen die van mij maar de hele wereld. De USA kunnen we bijna de DSA (Departed States of America) noemen. Corona Pandemie doet wederom zijn opmars. De vraag is niet of maar wanneer we getroffen worden door een nieuwe virusgolf en de belgen zijn weer meesters in het omzeilen van maatregelen. Dat is het zoân beetje voor afgelopen week. Ik laat in het midden of het terecht is dat er zoveel geweld en overtredingen plaatsvinden. Dit is mijn brief aan jou, geen sociaal of politiek statement.
Ik ben nu 3 weken op dieet en nog geen kilo afgevallen maar ik voel wel dat het gezonder eten heel veel doet aan mijn humeur en mijn gemoed. âJe bent wat je eetâ, zeggen ze. Op dit moment is dat dan suikervrij en zeer weinig koolhydraten. Ik moet mezelf in ieder geval niet meer voortslepen.
We zijn juni gestart. De maand van jouw verjaardag. Op 21 juni zal ik mijn dieet opzij zetten en houd ik een vettige zondag (een maaltijd bestaande uit gefrituurde hapjes n.v.d.r.) en zal ik huilen omdat het jouw eerste verjaardag is zonder jou. Dan ben je zes maanden en 1 week dood.
Ik heb vorige week voor het eerst over jou gepraat in plaats van geschreven. Met Martine. Met haar ga ik nog altijd wandelen en omdat ze zelf ook haar mama verloor vorig jaar zei ze tijdens onze wandeling de juiste dingen. Ik voelde me lichter worden.
âAls je mama sterftâ, zei ze, âdan ben je ook geen dochter van ... meer. Voor het eerst in je hele leven neem je een verantwoordelijkheid voor je eigen leven op. Er is geen back-up meer, geen sparringpartner en geen voorbeeld.â Dat kwam aan. Want ik realiseer me dat ondanks een waanzinnige toffe plusmama en een fantastische schoonmama, mijn vrouwenlijn alleen nog maar in het voorouderveld ligt. Ik ben de volgende in lijn. Bij mij en Sarah stopt het. Wij zijn de laatsten. Er zijn geen vrouwen meer om onze bloedlijnen aan door te geven.
Er klikte ook iets, diep in mezelf. Hier moet ik iets mee. Ik weet nog niet wat. Voorlopig laat ik dat nog rusten. Maar ik wil ze wel eren. Al die vrouwen die mij zijn voorgegaan. Ik wil er iets mee. Naar hen op zoek gaan. Ze leren kennen. Omdat elk van hen, zoals jij, in mij leeft. Ik ben degene waarin onze vrouwenlijn samenkomt. Al die kennis en wijsheid mag niet verloren gaan. Ik ga dus op zoek naar jou en al mijn grootmoeders.
Liefs, Katrien
ps: Ik moet er een beetje mee lachen. Oude jij zou haar ogen gedraaid hebben maar zieke jij zou ontroerd geweest zijn. Want je zou het ook gevoeld hebben, dat weet ik zeker. Daarvoor heb ik je te goed leren kennen de afgelopen twee jaar.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Dagboekfragment week 23.
Vakantie. Deze week doe ik alsof alles normaal is en neem ik vakantie om alleen maar plezante dingen te doen. Fuck this! Ik heb er genoeg van om me alleen maar moe te voelen. De blauwe plekken op mijn ziel mogen eindelijk wel eens geel worden.__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 23.
Dag Mams,Ik ben nog steeds moe. Ik ben op dieet. Ik heb vakantie. Ik slaap 16u per dag. Dat vat het zo een beetje samen. Deze week nam ik ook vakantie van jou. Ik wou gewoon 1 week niks voelen, met mijn handen in de grond wroeten en bloemen en groenten planten, de hele dag fietsen in het bos terwijl de zon door de bomen schijnt, luisteren naar podcasts over helden en lang geleden verhalen.
Maar zo werkt het niet hé. Dat is zoals vakantie nemen, eindelijk ontspannen en dan gegarandeerd ziek worden omdat je lijf eindelijk rust krijgt. Hier ben je dan, dood maar levendig aanwezig in mijn hoofd. Daar gaan mijn voornemens. De plantjes zijn dan maar door Edward in de grond gezet. Van het idee te fietsen in het bos word ik nu al moe en ik val constant in slaap terwijl ik luister naar Bart Van Loon zijn zalige vertelstem over De Bourgondiërs.
Ik ben nog steeds zo moe. Echt helemaal uitgeput. Futloos en geen energie. We zijn ongeveer 5 maanden verder. Ik heb het gevoel dat ik nog geen stap vooruit ben gegaan. Verdriet is een trouwe maar slechte levensgezel. Iemand zei me vorige week: âJe kan je ook wentelen in je verdriet omdat je op die manier je moeder levend houdt.â Dat is het niet. Ik wil me niet wentelen in mijn verdriet. Het mag er zijn maar ik ben ook realistisch genoeg om te beseffen er nog een heel leven na jou is. Ik wil dat leven ook leven. Ik verlang er ook naar. Opnieuw voluit kunnen leven en terugkijken naar jou met plezier.
Ik ben alleen zo moe. Het lukt me niet. De enige keer in mijn leven dat ik zo moe ben geweest is 23 jaar geleden toen de artsen ontdekten dat ik een aangeboren immuunstoornis heb. Jij hebt toen hemel en aarde verzet om duidelijk te maken dat ik geen depressie had. Dat jij vanuit je vak echt wel wist wat een depressie was en dat ik dat niet was. Ik denk dat ze toen, gewoon om van jouw gezaag vanaf te zijn, verder hebben gezocht. Ik kan het me zo voorstellen.
Ik ben je te vroeg verloren. Het is moeilijk om mezelf opnieuw vorm te geven. Hoewel we wisten dat je ging sterven, was ik absoluut niet voorbereid op een leven zonder jou.
Het voelt als nooit meer op vakantie gaan.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
-
Over week 22.
Afgelopen week dacht ik er sterk over na om te stoppen met deze podcast, net zoals ik drie jaar geleden wilde stoppen met schrijven. Waarom doe ik dat eigenlijk? Mezelf opnieuw elke week onderdompelen in verlies?__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.__________
Brief week 22.
Afgelopen week dacht ik er sterk over na om te stoppen met brieven schrijven.Dag Mams,
Het valt me zwaarder. Mij niet alleen. Ook ons zus heeft er meer last van. Het verdriet valt op ons. Ik denk dat het komt omdat we nu pas goed beginnen beseffen wat het betekent dat jij er niet meer bent. Sarah denkt dat het ligt aan de lente. Het groen in de natuur. Want daarmee maken wij natuurlijk de associatie met jouw (groenten)tuin.
Ik weet niet waar het aan ligt. Het is moeilijker. Ik heb al een paar keer de telefoon gepakt om jou te bellen. Elke keer als er iets moet gebeuren voor de erfenis, ben ik de hele dag van slag. Zelfs gewoon een mail sturen naar de notaris is genoeg om mijn energie voor de rest van de dag volledig op te souperen. Ik ben de hele dag van âs morgens tot âs avonds doodmoe en uitgeput. Dus dacht ik dat stoppen met brieven schrijven toch wel een goeie oplossing was.
Afgelopen week ging ik naar de huisarts. Ik heb gepraat over mijn vermoeidheid en natuurlijk begon hij opnieuw over mijn gewicht. âJa zeg, zageventâ dacht ik bij mezelf. Maar toen liet hij mij een curve zien. Je kan zien dat ik vanaf de maand nadat jij vertelde dat je ongeneeselijk ziek was in stijgende lijn naar boven ga. Afgelopen 2 jaar ben ik 20 kg bijgekomen. Daar schrok ik wel van. Ik eet dus mijn verdriet weg. Schrijven is zowat de enige manier om er iets over te zeggen. Ik ben een binnenvetter ... getuige mijn gewicht. âBlijf maar schrijvenâ,zei de huisarts.
Toen stelde hij voor om toch maar eens met iemand te praten. âJe moet de stress en het verdriet er uit laten komenâ, zei hij. âHet heeft echt geen zin om het weg te eten. Je kan niet elke keer wanneer je voelt dat het teveel wordt iets eten. Dat is vermoeiend. Omdat je niet gezond eet. Omdat je lichaam veel te hard moet werken om al dat eten te verteren. Omdat je daar moe van wordt. Omdat verdriet wegstoppen meer energie kost dan verdriet er laten zijn.â
Ik weet dat. Ik heb een diploma aan de muur hangen om te bewijzen dat ik het weet. Tot zover dus het diploma met 20 kilogram extra.Verandering begint bij mezelf. Dus als ik minder moe wil zijn, is minder eten aangewezen, is onder ogen zien wat verdriet met een mens doet de beste oplossing. We zijn vier maanden verder maar eigenlijk zijn we 27 maanden verder als je rekent dat ik ben beginnen eten op 17 februari 2018.
Zevenentwintig maanden verdriet en stress. Ik word al moe als ik het zie staan.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]
- Visa fler
