Sluit je ogen en stel je een kentekenplaat voor, het laatste wat de hoofdpersoon van 42-JT-XX ziet voordat hij sterft. Elke keer als hij zijn ogen sluit, wordt hij ermee geconfronteerd. Op dat moment stopt als het ware zijn leven, hij focust zich alleen nog maar op zijn dood.
De verteller laat horen hoe de focus op je toekomst, je dood, je ervan kan weerhouden om van je leven nu te genieten, in het moment te zijn. Hoe diep we verbonden zijn met het idee om zo lang mogelijk te overleven en te leven.
Op de laatste dag van zijn leven, lijkt de verteller eindelijk alles te begrijpen.
Na tien jaar lang therapie voor het beeld wat de verteller voor zich ziet, besluit hij toch te vertrekken naar een plek waar auto’s niet kunnen komen.
Saknas det avsnitt?
De verteller trekt na tien dagen de conclusie dat het beeld dat hij opeens ziet gevolgen heeft voor zijn toekomst.
