Avsnitt
-
In deze nieuwe podcast daal je samen met Stefan Stasse af in een goudmijn vol verhalen. Waargebeurde, en door de mensen zelf vertelde verhalen over mooie momenten, droevige ontwikkelingen, hilarische of betekenisvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Gemaakt door Heleen Hummelen. Je vindt de podcast Goudmijn vol verhalen in je favorieten podcast-app.
-
Door hem veranderden de simpele surfliedjes van de strandjongens meer en meer in geniale tienersymfonieën, te mooi om nog te spelen op een podium. En zoals de Beatles in 1965 begrepen dat ze hun muziek hadden geperfectioneerd tot in de onuitvoerbaarheid, zo nam ook Brian Wilson aan de andere kant van de oceaan afscheid van zijn simpele surfliedjes. “Laat mij maar thuis in de studio blijven, jongens,” zei Brian tegen z’n broers Carl en Dennis en neef Mike. Die gingen voortaan op toernee zonder hun idealistische broer. Maar ook een muziekgenie kan verstrikt raken in zijn eigen kluizenaarschap. Door drank, drugs en dubbele cheeseburgers kwam Brian onder curatele van zijn eigen familie te staan; tot op het punt dat de man die God Only Knows schreef zelfs de naam Beach Boys niet meer mocht gebruiken. The Life Of Brian, ontmoeting met een oude bekende van NPO Radio 5 in Soundcheck, de podcast...gelukkig hebben we de liedjes nog.
-
Saknas det avsnitt?
-
Vlak voor hij bijna in zee verdronk bij Bermuda sprak ik Cat Stevens in een Amsterdams hotel en liet hem de twee hoekspiegels zien in het toilet ("hier kun je jezelf zien zoals andere mensen je zien, dus niet in spiegelbeeld"). Die middag had ik een intens gesprek met de zanger die de vorige dag in Duitsland nog fotografen had geslagen.
Cat Stevens bekeerde zich die zomer tot de Islam en veranderde zijn naam in Yusuf. 20 jaar lang leefde hij als een monnik. Maar na de aanslag op de Twin Towers ging hij twijfelen of hij wel de goede weg had gekozen. -
In de jaren 40 was hij een van de eerste jukeboxhelden, maar in de jaren 50 ging het bergafwaarts met de beroemdheid van Frank Sinatra. De enigen die hem toen hielpen waren zijn jeugdvriendjes uit de Italiaanse wijk van New Jersey, Hoboken. In de jaren 60 viel hij terug op die vrienden, inmiddels grote jongen in de Maffia.
Toen Sinatra weer helemaal terug was werd hij de bekendste rokkenjager van Hollywood. Hij was getrouwd met Ava Gardner en Mia Farrow (die zijn kleindochter had kunnen zijn). En Sinatra raakte bevriend met John F.Kennedy, aan wie hij minnaressen leverde (Marilyn Monroe) en cocaïne. -
Een wonderlijke paradox: de man die mislukte als trouwe vriend en vader, schreef de allermooiste liedjes over de liefde en zong ze met de overtuigingskracht van een geboren vriend. “Verlaat me niet…” Hij heeft het vaak voor zijn vrouw Miche gezongen als die bezig was haar koffers te pakken. Maar dan zag ze die trouwe hondenkop, iets schuin met de ogen waaraan je niet ontkomen kon en dan bleef ze maar weer. “Had ik hem dan in een kooitje moeten doen en mijn leven slijten met een verzuurde chagrijn? Ik heb inderdaad wel over scheiden gedacht als hij weer eens bij een ander was. Maar dan dacht ik: hij is nu bij haar, maar voor hoe lang? Bij mij is hij al ons leven lang.”
Stel nou dat Jacques ook thuis was gebleven, en een voorbeeldig huisvader was geweest...had hij dan al die liedjes wel geschreven? -
Toen Lewis Reed in 2013 overleed sloot hij een bewogen leven af.
Op zijn 17e kreeg deze zoon van een Newyorkse accountant al wekelijkse shocktherapie om hem te genezen van zijn homoseksuele neigingen en stemmingswisselingen.
Aan de Universiteit stortte hij zich zowel in de boeken van Sartre als in de heroine.
Met John Cale begon hij de undergroundgroep Velvet Underground, weldra de huisband van kunstenaar Andy Warhol.
Onder diens invloed ontwikkelde Reed een bizar imago. Hij droeg zwartleren kleding, spijkerhalsbanden, blondeerde zijn kortgeknipte haar en trad op met een lijkbleek geschminkt gezicht.
Vele jaren cultiveerde hij welbewust dit ongezonde uiterlijk waardoor hij beschouwd werd als een van de popartiesten die geen lang leven beschoren zou zijn, net als bijvoorbeeld Iggy Pop en Keith Richard.
Het zwaarmoedige album Berlin vertelt het verhaal van een aan drugs verslaafd stel. De liedjes gaan over huiselijk geweld, drugsmisbruik, prostitutie en zelfmoord.
Inmiddels wordt Berlin als een meesterwerk gezien.
In deze tijd werd Reed door zijn barse optreden tegenover interviewers bekend als een van de moeilijkst te benaderen figuren binnen de rockscene.
Zelfs nadat hij stopte met drugs heeft hij deze reputatie behouden.
Lou Reed was een soort alleenheerser in zijn eigen keizerrijk.
Iemand die openlijk manipuleert en mensen om hem heen dirigeert in de richting die hem uitkomt.
En het is in de achtertuin van het Amsterdamse Pulitzer Hotel dat ik zijn onmiddellijke vriendschap win als ik ’n politieke vraag beantwoord die hij aan me stelt.
“Wat is democratie.”
-
Op verjaardagen roept hij het nog wel eens, die Ostendse ambtenaar van vreemdelingenzaken: “Ik heb Marvin Gaye een toontje lager laten zingen!” Dat kwam zo: zijn visum was verlopen en wet is wet – dan moet je eerst weer terug naar Amerika en opnieuw een verlenging aanvragen. Maar dat was er dus niet meer van gekomen. Dankzij een vader die zijn eigen zoon had doodgeschoten.
Marvin had toen een leven van sex, drugs en heel veel soul achter de rug. Uiteindelijk was hij aangespoeld in Ostende, waar een theateragent zich over hem ontfermde. Marvin Gaye kocht een oude pastorie in het dorpje De Moeren, waar hij het leven van een monnik leidde. Afgezien het pintje triple bier van Christiane had Gaye de cocaïne en de sex afgezworen. Hij schreef het therapeutische Sexual Healing en nam het op in een studio in Waterloo (what’s in a name).
In deze podcast een lofzang op de man die What’s Going On en Mercy Mercy schreef. Een gesprek met Christiane en een portret van de zanger die uiteindelijk het slachtoffer werd van een godsdienstwaanzinnige vader die ziekelijk jaloers was op zijn eigen kind.
En dat is zes! Was zo fijn om ze te maken!
Ik ga ervan uit dat de eerste aflevering samenvalt met de week van de jaren 60.
Heb je nog iets kunnen beluisteren?
Wineke heb ik fotomateriaal gestuurd voor de site en ik ga Manuela en Henk-Jan vast weer warm maken voor promogesprekjes op 5. -
Als je een bandje begint dan geloof je heilig in elkaar. Je bent samen een kampioensclub, je gaat elkaar roem en rijkdom brengen.
Als dat eenmaal gelukt is, zoals met Supertramp, en je bent zo rijk geworden dat je het voor het geld eigenlijk niet meer hoeft te doen, dan ga je elkaar wat kritischer bekijken. En op zo'n moment van de waarheid realiseerden Roger Hodgson en Rick Davies zich dat ze zo verschrikkelijk verschillend waren dat ze elkaar nooit als vriend zouden willen hebben.
Voor Soundcheck at ik een gigantische hamburger met Rick, en roerde in een pannetje zilvervliesrijst met Roger. Rick vertelde me hoe hij genoot van optreden en toegejuicht worden in een stadion...Roger dacht met weemoed terug aan zijn gitaarspelen voor een paar vrienden bij een kampvuur op het strand. Hij voorspelde me het toen al en inderdaad: enkele jaren later gaf Roger de bandnaam aan Rick en verliet Supertramp. -
Alle artiesten in Soundcheck ken ik persoonlijk. Behalve Nina Simone. Toch levert dat in dit geval een nog beter verhaal op. Want ik heb twee mannen gesproken die met haar hebben samengewoond. En die haar konden beschrijven tot in haar diepste wezen.
Nina Simone…belastingproblemen in Zwitserland, op de vlucht voor zware jongens in Liberia, gearresteerd na het schieten met een buks op twee luidruchtige kinderen in Frankrijk…
Nina Simone, de Hogepriesteres van de Soul, vluchtte van land naar land en sleet haar laatste jaren in Zuid-Frankrijk. Zij vluchtte naar Europa voor het racisme in Amerika. Nina Simone was bepaald geen makkelijk mens. Eerlijk gezegd had het omgaan met haar veel weg van het laveren tussen prikkeldraadversperringen. Wat je ook voor haar deed, een uur later kon ze zich danig over je zitten beklagen tegenover iemand. Altijd verongelijkt, altijd woedend. Het is een eeuwige kwaadheid die me doet denken aan de eeuwige driftkikker Van Morrison. Zou het toeval zijn dat hij mijn favoriete zanger is, en zij mijn favoriete zangeres? En dat ze me allebei recht in mijn hart kunnen raken? -
Toen de leden van Fleetwood Mac besloten te gaan scheiden bleven ze de band wèl trouw. Stevie Nicks: "We hadden erg veel succes en gunden dat gewoon de ander niet. Iedereen had iets: ga jíj maar weg. ìk blijf." Met het gevolg dat het succesvolste album Rumours maandenlang duurde om te maken. We zaten de meeste tijd als echte telgen van de Ik-generatie moeilijke gesprekken te voeren met elkaar."
-
Sinds ik in de druilerige regen door Les Landes reed en daarbij Van Morrison afspeelde in mijn 2CV'tje, is deze Ier mijn favoriete zanger. Maar die sympathie hoeft niet persé wederzijds te zijn, merk ik als ik hem ontmoet. Want Morrison heeft een bloedhekel aan journalisten. Hij wil zingen en verder geen promotionele poespas. Als meteen al boos reageert op mijn eerste vraag bereid ik me voor op een vechtgesprek. Dat wordt het, anderhalf uur lang. Een gesprek met het mes op tafel.
-
Wie had dat ooit achter Abba gezocht? Die band die zonnige liedjes? Vaten olie opkopen en die doorverkopen op de Rotterdamse Stockmarket. Een zakelijk gesprek met de inmiddels overleden manager van Abba, Stig Anderson. Optreden in tunieken van galeislaven en ook ongeveer zo’n bestaan leiden. ’s Nachts naar de tandarts omdat er overdag geen gaatje in de agenda over is.
Abba The Movie gezien? Waarin een radiomedewerker per ongeluk in een lift stapt waarin hij heel even eenzame opsluiting geniet met Agnetha, Björn, Benny en Annifrid? Mij overkwam exact hetzelfde, in een lift in de wolkenkrabber Atlantic aan Rockefeller Plaza New York.
Abba gezien vanuit Agnetha. “Het is moeilijk een scheiding te verwerken als je niet kunt uithuilen bij je ex, die wel dag en nacht in je buurt is, als je geconfronteerd wordt met een Annifrid en Benny die net getrouwd en smoorverliefd zijn. Maar je kunt niet wegvluchten uit wat ooit een vriendenkring was want je bent contractueel aan hen gebonden. Maandenlang op toernee had ze heimwee. Ze miste haar kinderen. Die blonde van Abba, ze kreeg te maken met scheiding, zelfmoord en stalking. Tegenwoordig woont Agnetha op het Zweedse eiland Ekerö. In de keuken zingt ze nooit meer Abba-liedjes, en ook in de verhalen die ze haar kleinkinderen vertelt komt het Mamma Mia-sprookje nooit meer voor... -
Samen met een fotograaf liep ik door Chelsea toen ik uit een laagbouwkantoortje mooie muziek hoorde komen. Dat bleken de jongens van Dire Straits te zijn, die met mij hun allereerste interview deden en de volgende dag hun eerste Engelse toernee gingen maken.
-
Als ik Paul Simon ontmoet zegt hij: ik wil jouw jasje. Dat komt goed uit, want ik wil ook iets van hem. Bijvoorbeeld: weten of hij Art mist. Er volgt een lange Sound Of Silence...
Er zijn 50 manieren om een vriend in de steek te laten. Art Garfunkel, al sinds zijn 10e vriend van Paul Simon, ging naar Mexico om te filmen en liet Paul als enige levende ziel in New York achter. Art vond dat duo niet genoeg en ging op meer paarden wedden. En als hij dan na maanden terugkwam wilde hij nog wel bepalen welke liedjes er op Bridge Over Troubled Water kwamen. Het zou hun laatste album samen worden... of was het gewoon Paul eerste solo-album? De scheidingsjaren van een legendarisch duo. -
Toen ik met Beatle George Harrison in een limo langs de Amsterdamse gracht reed riep hij: daar sprongen ze het water in om naar onze rondvaartboot te zwemmen. Zo populair waren de Beatles in 1963. Niet bij mijn vader, die ouderling was en al die beatbands met lang haar des duivels vond. En hier zit ik dan, één generatie later, en als ik tegen George enthousiast begin over punkbands haalt hij zijn neus op. “Afschuwelijk! En die punks maken herrie!”Ooit maakten de Beatles herrie in clubs in Hamburg. Ik ben er gaan kijken. De Starclub van toen is nu sexclub Salambo. Caroline, een omgebouwde man uit Brazilië, is er de topattractie. Die nacht zal ik bij haar op haar kamer luisteren naar haar verzameling albums van Herman van Veen. Je moet er wat voor over hebben om even te kunnen verblijven in het appartement waar ooit de Beatles woonden! Ik sprak hun eerste manager in Liverpool, Allan Williams, die deze lastige jongens weg gaf aan Brian Epstein, een maand voor ze wereldberoemd werden. De Man Die De Beatles Weg Gaf heet zijn boek. En in dat boek lezen we hoe John Lennon in een Arnhemse muziekwinkel een dure mondharmonika stal, waarop hij zijn eerste hit, Love Me Do, zou spelen. Die ben ik alsnog even gaan betalen. The Beatles –het hele verhaal uit Liverpool en Hamburg hoor je in Soundcheck, de Starcast van Peter van Bruggen. Inclusief degenen die jammerlijk de boot misten. Je vind Soundcheck via de NPO Radio 5 App of je favoriete podcast-app.
-
Februari 1983. Buiten de Rietveldvilla van Rob en Belinda in Bosch en Duin ligt een man in de struiken. Ze zijn aan hem gewend. Het roddelblad waar hij voor werkt zijn ze gaan beschouwen als een noodzakelijk kwaad. Je kan niet mèt hen, maar ook niet zonder hen. In de keuken staat Belinda, die nu elk moment haar baby kan krijgen, lamskoteletten met mosterdsaus te maken.
Ik sta met Rob de Nijs voor het raam. Zwaait hij nou naar de fotograaf? Eigenlijk staan we ook gewoon in een etalage, zo groot is dit raam. “Nu zie je ze eerder omdat het winter is,” zegt Rob met een flauwe glimlach. “Omdat de struiken niet zo begroeid zijn.” Hij schenkt een glas cognac voor me in en laat me het etiket zien. “Dit is nog een van de weinige soorten cognac die ze op natuurlijke manier laten rijpen.”
Vele jaren later, als Rob zijn 75e verjaardag viert, zal zijn jongere broer Bert over hem zeggen: “Toen Rob in die villa woonde toen kon het niet op. Hij kocht dure pakken en dan van elke kleur één. Endan zei hij: hier in de buurt is een mooie villa te koop. Hij realiseerde zich niet dat ik na de Lords een gewone Nederlander ben gebleven en bij een baas ben gaan werken. Ik kon dat echt niet betalen.” Bert de Nijs speelde gitaar in de Lords, en bleef achter toen Rob het solopad koos. Rob haalt een flesje rosé uit de keuken. “Normaal is rosé een mengsel van rode en van witte wijn, maar dit is een van de weinige echte rosés. Deze is zelfs geschonken ’s avonds bij dat banket na de inhuldiging van Beatrix. Proef maar eens.” Hij kijkt me afwachtend aan als ik een slok neem.
Als ik goedkeurend heb geknikt staat hij op en zet een plaat op. I Love You’s. Hartstochtelijk liefdesmuziek van Lee Clayton. “Deze plaat hebben we avondenlang op ons zolderkamertje zitten draaien, Belinda en ik,” zegt Rob. “Dit is waar het allemaal mee begon. Ik wilde haar alleen die plaat maar even laten horen en ik ben nooit meer bij haar weggegaan.” Nou ja, zeg nooit nooit!
De scheiding werd breed uitgemeten in de bladen. Over de villa, waar ik nu dus aan de varkenshaas met mosterdsaus zit, en luister naar I Love You’s van Lee Clayton, over die prachtige Rietveldvilla werd in diezelfde bladen afschuwelijke foto’s gepubliceerd waarin de ratten in het vuil rondrenden. Foto’s gemaakt door Rob, die wereldkundig wilde maken in welke vervuilde staat zijn prachtvilla verkeerde nadat hij er was weggegaan.
Later zou Belinda haar intense verdriet over zijn ontrouw en de breuk tussen hen verwerken in songteksten die hij zó mooi kon vertolken dat ze wel eens dacht: als je mij zo goed begrijpt, waarom ben je dan weg gegaan?
Het verhaal van Rob is te horen in Soundcheck, de Starcast van Peter van Bruggen. Elke podcast het weerzien met een oude bekende van NPO Radio 5. -
“Ik was best een goeie leraar,” vertelt Sting, die eigenlijk Gordon Sumner heet en voorafgaand aan zijn zangcarrière voor de klas stond! Onderwijzer Sumner was populair bij zijn leerlingen, ook vanwege die grappige zwart-geel gestreepte t-shirts die hem de bijnaam Sting (Wesp) opleverden. Hij verzekert me dat hij als leraar ervaring heeft opgedaan die hem later als performer goed van pas kwamen. “Bijvoorbeeld orde houden. Ook tegenwoordig moet ik mijn publiek wel eens tot de orde roepen, en ik weet precies hoe ik dat met een grapje moet doen, zonder dat ze me meteen een moraalridder vinden.” Peter van Bruggen ontbeet met Sting in Parijs en die wees hem de publieke dames aan die inspiratie zouden leveren voor zijn beroemdste lied Roxanne. Oja, en het geheime wachtwoord van The Police, alleen bekend aan Stuart, Andy en Sting...is Zwaardvis.
-
Naast alle straatschoffies uit Londen bracht de punk ons de Amerikaanse zangeres die eigenlijk Debbie Harry heet, al is het verleidelijk om haar Blondie te noemen. Laat Debbie het niet horen, want die kreeg er na een tijdje schoon genoeg van dat elke journalist alleen maar met haar wilde praten, en dat elke fotograaf alleen van haar foto’s wilde maken. ‘No Pictures’ riep ze dan. Peter van Bruggen liet een t-shirt bedrukken met die tekst en ze poseerde erin als een boerin die kiespijn heeft. Toen Peter haar en haar vriend Chris bezocht in hun hotel spraken we af dat ze met hem zouden meerijden naar Paradiso, waar die avond het optreden plaatsvond. Eenmaal in de kleedkamer moesten de deuren hermetisch worden gesloten vanwege het nogal opdringerige punkpubliek. Peter had Debbie een uur voor zichzelf, en het werd een lang gesprek waarin ze hemnogal wat geheimen toevertrouwde. Bijvoorbeeld over de erotische droom die ze die nacht had gehad...
-
Misschien heb je een kast van een huis met 5 Bentleys op de oprijlaan, misschien heb je vier kostbare Mingvazen in de hal, en een discotheek en een bioscoop, maar…als er niemand komt kijken of komt dansen, dan ben je een eenzame man met een rare bril die tegen zijn spullen loopt te praten. “Ik hou van mooie dingen,” zegt Elton tegen Peter van Bruggen. “Ik ben opgegroeid zonder broertjes en zusjes, dus ik heb altijd tegen mooie dingen gepraat.” Heeft Elton vrienden? Elton John nam wel eens een fan mee naar huis en dan belandden ze soms in bed, maar sinds er een op het hoogtepunt riep: “Ik heb al je platen,” gaat Elton alleen nog om met vrienden die hij van vroeger kent, van voor hij beroemd werd, en speelt hij in kleine huiskamers in rijtjeshuizen zonder Mingvazen, Monopoly of Halma met de kinderen van die vrienden.
