Avsnitt
-
Aan alle mooie liedjes komt een einde. Ook aan een podcastreeks. Na drie seizoenen en 60 afleveringen zetten we een punt achter de reeks “Keerpunten”. En het kon ook niet uitblijven: in deze laatste aflevering legt Céline Berckmoes interviewer Peter Perceval zelf eens op de rooster. Hij blikt in deze finale aflevering terug op de reeks en onthult ook een paar keerpunten uit zijn eigen leven, die hem hebben aangezet om dit soort verhalen te willen vertellen. Je krijgt een onbeschaamde blik in zijn ziel. Waarom is verbinding zo’n belangrijk thema in zijn leven en wil hij mensen altijd maar weer inspireren?
-
Straffe verhalen hebben we in overvloed gehoord in deze podcastreeks. Maar het keerpunt van Jacques Van Poucke, alias muzikant Dan Ellery, is één van de strafste dat ik ooit hoorde in mijn leven. Hij vertelde het me meer dan 20 jaar geleden, toen we samen op toernee waren met een theaterproductie en ter gelegenheid van zijn 80ste verjaardag kreeg ik hem nu eindelijk zover om dat verhaal ook voor de eeuwigheid vast te leggen. Muzikant worden was zijn roeping. Op zijn 16de werd hij een tieneridool in de rock 'n roll scene, en een veelgevraagd sessiemuzikant. Maar op zijn 25ste sloeg het noodlot toe... Daar vertelt hij over in dit uur.
-
Saknas det avsnitt?
-
Op haar 27ste ontwikkelde Lieselotte Bogaerts een eetstoornis. Het begon als een spel: zo lang mogelijk niet eten zonder dat iemand het door had. Bovendien vermomde ze haar obsessie met eten in een zeer succesvolle vegan foodblog. Op Instagram werd ze zowaar een echt rolmodel. Niemand leek dus door te hebben wat er echt met Lieselotte aan de hand was. Voor de buitenwereld leek de eetstoornis ook echt uit het niets te komen, want haar leven leek in de ogen van vele omstaanders “perfect”. Maar dat bleek alleen maar schijn. Voor Lieselotte was de stoornis een soort orgelpunt op een bijzonder turbulente jeugd getekend door afwijzing en zelfhaat. Hoe ze uiteindelijk wakker werd en de boze stem in haar hoofd het zwijgen kon opleggen, vertelt ze in deze aflevering.
-
Wanneer je op reis gaat, wil jij dan vooral met een cocktail aan het zwembad liggen? Of ben je ook nieuwsgierig naar wat er in je omgeving gebeurt? Kristien Vliegen beschouwt reizen alvast vooral als een manier om verrassende ontmoetingen te hebben. Vooral omdat ze haar steeds weer confronteren met wat ze zelf zogezegd allemaal "moet". En zo zijn ontmoetingen altijd weer wegwijzers naar meer ont-moeten. Hoe dat komt en vooral hoe ze dat doet, vertelt ze in deze podcast.
-
Als kind kreeg El Smet het etiket “raar”, omdat ze heel veel vragen stelde toen ze amper 3 was. Ze noemde haar thuis “de moulinex”, naar een merk van huishoudtoestellen in de jaren 70 en 80. Dat ze autisme had én hoogbegaafd was, kwam pas veel later aan het licht. Toen kreeg ze ook de rest van haar etiketten. Ze was gefascineerd door hoe menselijk gedrag bepaald werd door ruimtes. Ze ging dan ook architectuur studeren en deed dat vak tot 2013. Maar op dat moment crashte ze omdat ze jaren aan een stuk amper geslapen had. Daarna werd ze tegen wil en dank een “bijzondere case” voor psychiaters.
-
Alsof hij nergens thuishoorde, zo voelde Stijn Cnockaert zich als kind. En ook als volwassene sleepte hij dat gevoel nog een hele tijd achter zich aan. Zowel zijn vader als zijn moeder waren op jonge leeftijd hun partners verloren, toen ze troost vonden bij elkaar en Stijn uit die relatie geboren werd. Per ongeluk, ontdekte hij later, want toen zijn ouders uit elkaar gingen bleek er geen plaats voor hem in hun levens. Hij belandde een tijdje in de jeugdpsychiatrie en sleet de rest van zijn puberteit in een jeugdinstelling. Toen hij op zijn 30ste voor de eerste keer in zijn leven iemand tegen hem hoorde zeggen: "jij mag er zijn", wist hij dan ook niet wat hij daarmee aan moest. Wat er daarna gebeurde, vertelt hij in deze aflevering...
-
Je bent nooit te jong om te beginnen ondernemen. En dus sprong Karen Dendas als verliefde twintigjarige mee in het idee van haar vriend om een eigen zaak op te starten. “We hadden een BTW-nummer voor we getrouwd waren”, zegt ze daarover. Ze hadden er niet voor gestudeerd, maar hun enthousiasme en het feit dat ze alletwee uit een ondernemersfamilie kwamen, gaf hen genoeg vertrouwen om hun IT-bedrijf op te starten. Zowel hun gezin als hun zaak groeiden en dat confronteerde hen met een belangrijke vaststelling: ook hun dag bevatte slechts 24 uur, terwijl Karen genoeg ideeën had om 48 uur mee te vullen. Terwijl gewoon de zaak draaiende houden die 24 uur al helemaal opeiste. Toen besefte ze dat ze géén leven meer had, en hoe ze dat terugvond vertelt ze in deze podcast…
-
“Mensen beginnen te ondernemen omdat ze vrij willen zijn, maar ze ontdekken dan wel eens dat het ondernemerschap een gevangenis kan zijn”, zegt Xavier Debaere en hij kan het weten want hij was begon een eigen zaak om vrij te zijn tot bleek dat het een gouden kooi was. Alhoewel…veel goud zat er niet in, want in zijn beletteringsbusiness wilde hij zich zo erg bewijzen dat hij blind bleef voor het feit dat hij vooral aan het werk was om personeel en rekeningen te betalen. Aan het einde van de maand, bleef er vooral geen leven meer over. En toen verloor hij zijn jongere broer tijdens een rit voor een rally. Zijn remedie: nog harder beginnen werken. Zijn zaak ging vooruit, maar van binnen ging hij langzaam dood. Tot hij niet meer verder kon. Wat er toen gebeurde, vertelt hij in deze podcast.
-
"Mijn dochter begon me vragen te stellen", vertelt Samira Harmach me als ik haar vraag waarom ze nu pas met haar verhaal naar buiten durft te komen. De dochter in kwestie is ondertussen 11 jaar en begrijpt namelijk niet waarom ze langs moederskant geen familie lijkt te hebben. Op haar 23ste namelijk geen andere uitweg gezien dan vluchten voor haar eigen familie. Het was dat of trouwen met de neef van haar vader die haar ouders voor Samira hadden uitgezocht. Met de hulp van een buurvrouw én een paar collega's ontsnapte ze en dook ze onder op een geheim adres. Maar het betekende wel dat ze de banden met haar broers en haar ouders helemaal moest doorknippen om een nieuw leven te kunnen beginnen. Met welgeteld 25 euro begon ze dat nieuwe leven op te bouwen. En bleef ze de hele tijd op de vlucht. Hoe iemand een vluchteling wordt in zijn eigen leven en wat het doet met een mens, maar ook hoe ze uiteindelijk een beetje rust vond, vertelt ze in dit gesprek.
-
Presteren! Het stond hoog in het vaandel bij de jonge Bart De Bondt. En omdat hij wilde bewijzen hoe goed hij wel kon presteren, legde hij zichzelf soms onbegrijpelijke uitdagingen op. Onbegrijpelijk omdat hij er duidelijk emotioneel onder leed. “Maar zo zat ik nu eenmaal in elkaar”, zegt hij daarover. En dat allemaal omdat hij zich pas later begon af te vragen: “Is dit nu echt wie ik ben”. Onder impuls van zijn prestatiegedreven masochisme schopte hij het tot CEO van een verzekeringsreus. Daar kwam hij zichzelf helemaal tegen. “Om op zo’n positie te geraken, moet je jezelf een aantal keren verloochenen”, zegt hij daar zelf over nu, “dus toen ik daar zat droeg ik eigenlijk constant een masker.” Dat hij niet de enige was, merkte hij pas toen hij uit zijn rol stapte en zijn ex-collega’s met boeken en keynotes een spiegel begon voor te houden. Daarna wendde hij zijn energie aan voor een heel ander doel. “Er was heel zoveel pijn aan de top van organisaties”, zegt hij onderandere. Hoe hij er zelf vanaf geraakte, vertelt hij in het volgende uur. (Ten tijde van de opname was Bart nog CEO van Youthstart, maar ondertussen zette hij een stap terug in de organisatie, maar blijft er wel bij betrokken).
-
Als jonge dertiger wordt Jenn Avaert plotseling blind aan één oog. Ze is dan pas moeder geworden en haar baby van een half jaar eist al haar aandacht op. Dokters staan voor een raadsel en zoeken ook niet verder, vermits haar zicht zich vanzelf herstelt. Enkele jaren later, begint ze te vallen en ook nu gaan er bij dokters geen alarmbellen af. Uiteindelijk ontdekt zij zelf dat haar symptomen overeenkomen met die van multiple sclerosepatiënten. Maar hoe komt zij aan een auto-immuunziekte, vraagt ze zich af. Als middelbare schoolstudent kon Jenn Avaert haar oren amper geloven. Als student in een kunstrichting waren haar tekeningen zo goed, dat de leraars ze wilden bijhouden aan het einde van het jaar om als voorbeeld te dienen voor studenten van de volgende jaren. Zelf had ze haar tekentalent nooit als een bijzondere gave leren bekijken en dus vond ze dat allemaal maar bizar. Aan het einde van haar studies zag ze dan ook niet hoe ze ooit de kost zou kunnen verdienen met haar tekentalent en dus koos ze voor allesbehalve artistieke loopbaan. Ze is echter amper dertig wanneer ze de eerste symptomen krijgt van wat later multiple sclerose blijkt te zijn. Het is alsof haar lichaam haar zei dat het genoeg was geweest met zichzelf te verstoppen. Uiteindelijk keert ze na lang aarzelen terug naar haar eerste artistiek liefde. Over dat onwennige parcours vertelt ze gepassioneerd in het volgende uur.
-
Heb je al eens gehoord van straalangst? Misschien niet, maar we durven ervoor wedden dat je het al wel gevoeld hebt: de angst om te stralen, dat is namelijk wat er heel dikwijls tussen jou en je goede voornemens, je wensen of je dromen staat. Het gevoel dat je heel wat zal moeten doen dat je nog niet kent of weet als je dromen, je wensen of je verwachtingen eenmaal gerealiseerd worden. Je zou het “gebrek aan zelfvertrouwen” kunnen noemen, maar we weten allemaal dat het veel verder gaat. Het is ook de angst om je hele omgeving te verliezen, dat de mensen die je omringen zoals je familie of je vrienden je niet meer herkennen of leuk zullen vinden. An Verstraete kent die angst heel goed, want toen ze na 18 jaar in het onderwijs besloot om ondernemer te worden, stonden vrienden en familie hoofdschuddend aan de zijlijn. Waarom zou je een veilig en vastbenoemd bestaan immers opgeven om een eigen business uit de grond te stampen? “Blijf toch braaf hier, zoals wij allemaal”, riepen ze haar toe. Maar An overwon haar straalangst en vertelt in dit openhartige uur hoe ze dat deed.
-
Zichtbaar worden, kan je leven veranderen. Maar waar vinden we de moed en de middelen om zichtbaar te worden? Wanneer we in de krant lezen over een gezinsdrama, dan staat er meestal ook bij dat de dader (vaak zijn het mannen die hun kinderen en of partners ombrengen) het al had aangekondigd. Er waren tekens aan de wand. Dat niemand ze opmerkte, stuit dan wel eens op onbegrip. Het verhaal van Evy Demesmaeker maakt duidelijk hoe ingewikkeld het wel is voor kinderen in zo’n situatie om gehoord te worden. Zijn leefde de eerste 20 jaar van haar leven op de rand van een vulkaan, in een gezin waar bedreigingen en terreur dagelijkse kost waren. Dat ze nog leeft, heeft ze te danken aan een moment in haar leven dat alles veranderde: de eerste keer dat ze gehoord werd. Hoe dat haar leven ook veranderde, vertelt ze in deze podcast.
-
Het schijnt dat wie graag doet wat hij doet, nooit een dag zal werken in zijn leven. Blijkbaar heeft de Chinese wijsgeer Conficius dat gezegd, of iets dat er in elk geval op lijkt. Maar wie heeft de vrijheid of de tijd om te doen wat hij graag doet? Een doorsnee carrière bestaat uit een jaar of 40 werken om dan je zin te kunnen doen tijdens je pensioen. Zoveel tijd had Jürgen Van den Berghe niet, want hoe langer hij werkte, hoe meer zijn lichaam hem duidelijk maakte dat zijn grenzen overschreden werden. Migraine, uitslag van de stress, en vermoeidheid waren zijn deel. En dus besloot hij op pensioen te gaan op zijn 35ste. Hoe hij dat deed, vertelt hij in deze podcastaflevering!
-
Op zijn zeventiende dacht Jelle Veyt dat hij hoogstens 27 jaar oud zou worden. Het zat hem op dat moment niet mee in het leven. Hij was het huis uit gevlucht omdat hij de confrontatie met de herhaalde zelfmoordpogingen van zijn mama niet meer aankon en terwijl hij zijn weg zocht in het leven, overleden drie van zijn dichte vrienden kort na elkaar. "Als er zoveel dood in je leven is, ga je al gauw denken dat je ook geen lang leven beschoren bent." En dus bedacht hij wat hij nog wilde doen voor zijn vroegtijdige dood. Het antwoord was ook voor hem verrassend en het kwam van een heel verrassende partij: een ex-junkie waarmee hij een kraakpand deelde. Die zei hem: "Wat je ook doet, zorg dat je niet moet sterven met spijt om iets dat je niet hebt kunnen doen in je leven." Dat was voor Jelle genoeg om heel bewust te beginnen keuzes te beginnen maken in zijn leven. En de meest verrassende keuze was nog wel die voor een leven als avonturier die voluit gaat voor zijn missie: de hoogste bergtoppen van elk van de zeven continenten beklimmen. En omdat hij geen spijt wil hebben van zijn voetafdruk bij dat avontuur, heeft hij er een heel strikte regel bij: hij wil er zo min mogelijk gemotoriseerd vervoer bij gebruiken. En dus fietste hij onderandere naar de Himalaya, vanuit Dendermonde...
-
"Ik heb geen rem", zegt Evi middenin ons gesprek, "als ik ga, dan blijf ik gaan. In alles." Mensen noemden haar altijd passioneel en gedreven, maar eigenlijk was ze obsessief. En toen corona de kop opstak, ontspoorde ze helemaal. Maar dat merkte ze pas toen het bijna te laat was. En toen gebeurde er iets.
-
Als er het afgelopen jaar één ding duidelijk is geworden, dan toch wel dat de wereld behoefte heeft aan wat meer vrouwelijk leiderschap. Dat hoeft volgens Anja Moortgat niet persé van vrouwen te komen (al helpt het wel) maar het heeft wel een gezonde portie vrouwelijke inspiratie nodig. Ga in dit gesprek mee met haar op zoek naar de godinnen in jezelf.
-
Als geluk in een formule kon gevat worden, zou jij ze dan onmiddellijk toepassen? Succesvol worden is niet moeilijk. Gelukkig zijn daarentegen... dat vraagt moed. Zeker als ondernemer. Vincent was een succesvol ondernemer, maar botste op zijn eigen grenzen. Waarom deed hij eigenlijk wat hij deed. En toen ontdekte hij dat ondernemen niet alleen gaat over goede resultaten halen...
-
Hoewel Isabelle Dumortier thuis zag hoe wisselvallig het ondernemersbestaan kon zijn weerhield het haar niet om zelf ondernemer te worden en een succesverhaal te beginnen schrijven in de mode. Maar het succes groeide haar boven het hoofd en toen ze de controle over haar eigen zaak dreigde te verliezen omdat financiers haar onder druk zetten, gooide ze de handdoek in de ring en koos ze op een gegeven ogenblik zelf voor een faillissement. Het was een enorm leermoment voor haar en het was “dankzij haar waarden” dat ze toen niet kopje onder ging, maar de weg naar zichzelf terug vond.
- Visa fler
